Donderdag 11-09-2008 Dharamsala
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron
12 September 2008 | India, Dharamsala
Om 8 uur wordt mijn ontbijt gebracht. De tafel wordt voor me gedekt. Dit is heel lux. Dus zo voelt een maharadja zich.Ik voel me echt helemaal hun gast.
Het is een mooie dag. Ik za zo wandelen, en denk dat ik de hele dag op pad zal zijn. Ik neem nu de "autoweg". Weggetje, what ever... Ik kom al snel bij de regeringsgebouwen vd tibetaanse regering in ballingschap. Ik vraag aan iemand of ik daar in mag lopen. "Of course sir". Ik loop langs gebouwtjes waar de verschillende ministeries zijn (Information, Secretary, Culture, etc). Kom bij het parlement. Dat ligt aan een pleintjes met een fraai gedenkteken. Met daar naast een klein cafeetje waar je voor 3 Rupees een glas thee krijgt. Wat me op valt is de objectieve manier waarop de ellende van het Tibettaanse volk wordt verwoord.. Geen haat, maar op een heel bescheiden manier feiten laten zien (o.a. over een paar verdwenen mensen. Zeker als je je realiseert dat 1,2 miljoen mensen dood zijn gegaan, en dat de Tibetaanse cultuur doelbewust vernietigd wordt in Tibet, dan is dit een enorme "understatement"..
Ik kom in gesprek met een monnik, en zeg op een gegeven ogenblik dat ik een moeilijke vraag voor hem heb: "hoe kunnen mensen zoals ik het Tibettaanse volk helpen?". Hij weet het ook niet, maar zegt dat ik dan even met de prime minister moet praten. Straks is er een theerceremonie voor het parlementsgebouwtje, en als het goed is komt de prime minister ook thee drinken, dan kan ik het hem misschien vragen? Al moet ik de hele dag wachten, die kans laat ik me dus echt niet voorbij gaan.
Ik ga lekker in de schaduw zitten op een soort molensteen vlak bij de ingang. Probeer wat roofvogels te fotograveren (havikken? arenden?). Ook even focussen, got him. Tientallen kopjes worden klaargezet. Kannen water worden aangesleept, en precies om 11 uur gaat een belletje. Ik blijf rustig zitten. Op een gegeven ogenblik wordt ik aangesproken door een verantwoordelijke voor de VS. Hij vraagt me van alles over Nederland, en ik krijg van iemand thee aangeboden. Zo gastvrij. Ik stel hem de vraag waar ik mee rondloop. Hij gaat daar uitgebreid op in, maar het komt hier op neer" "Door er met andere mensen over te praten over wat ik hier zie en hoor, kan ik volgens hem het beste helpen. Hij raadt me verder aan even langs het Ministerie van Information en langs de Library te lopen. Beide gebouwen heb ik gezien. In de Library is een museum ingericht. Ik kijk wat rond, en vraag aan degene die daar rondloopt of ze me iets er over kan vertellen. Dat is zo leerzaam en leuk. De detail laat ik nu maar even weg, maar ze vetelt over een mandala (dat je die van buiten naar binnen moet "lezen", en over een beeld van de godin van mededogen. Dat beeld is in 1959 meegenomen vanuit Llhasa. Als je de verhalen hoort, en de symboliek een beetje begrijpt wordt je daar stil van.
Ik loop weer wat verder naar boven richting Mc Leod. Kom in gesprek met een +- 60 jarige duitse vrouw die het Boedhisme bestudeert, en hier vele maanden per jaar probeert te zijn. Ze vraagt of we eem taxi delen naar boven. Een Amerikaan sluit zich ook bij ons aan. Halverwege krijgt de auto een lekke band. De amerikaan gaat helemaal over de zeik. De duitse vrouw besluit verder te gaan lopen. Ik besluit even te wachten. Binnen 2 minuten zit er een ander band om heen. We pikken de duitse vrouw gelijk weer op, en de amerikaan zoekt het maar even uit. Ik laat me naar een Tibettaanse tempel brengen. 2 monniken gingen zingen, dat was mooi. Ik ben ergens op de grond gaan zitten om daar naar te luisteren.
Amper aan buiten kwam ik een Tibettaans museum tegen. Ben naar binnen gegaan. Het is sterk gericht op de periode vanaf 1950. Het is erg duidelijk hoe erg er is geleden. Ik heb nog meer bewondering voor de Dalai Lama. Ik heb ook gekeken naar filmbeelden van mishandelingen van Tibettanen. Daar kan je nachtmerries van krijgen.
Daarna vond ik het weer even welletjes, heb een internetcafe opgezocht om weer wat verhalen op te schrijven. Ik maak mijn hoofd daar wat leger mee. Ik doe het dus eigenlijk voor me zelf.
Om 6 uur loop ik weer via het bos terug naar het hotel. Ik heb om 8 uur eten geregeld voor op de kamer. Samen met mijn chauffeur. Wel zo gezellig.
Het is een mooie dag. Ik za zo wandelen, en denk dat ik de hele dag op pad zal zijn. Ik neem nu de "autoweg". Weggetje, what ever... Ik kom al snel bij de regeringsgebouwen vd tibetaanse regering in ballingschap. Ik vraag aan iemand of ik daar in mag lopen. "Of course sir". Ik loop langs gebouwtjes waar de verschillende ministeries zijn (Information, Secretary, Culture, etc). Kom bij het parlement. Dat ligt aan een pleintjes met een fraai gedenkteken. Met daar naast een klein cafeetje waar je voor 3 Rupees een glas thee krijgt. Wat me op valt is de objectieve manier waarop de ellende van het Tibettaanse volk wordt verwoord.. Geen haat, maar op een heel bescheiden manier feiten laten zien (o.a. over een paar verdwenen mensen. Zeker als je je realiseert dat 1,2 miljoen mensen dood zijn gegaan, en dat de Tibetaanse cultuur doelbewust vernietigd wordt in Tibet, dan is dit een enorme "understatement"..
Ik kom in gesprek met een monnik, en zeg op een gegeven ogenblik dat ik een moeilijke vraag voor hem heb: "hoe kunnen mensen zoals ik het Tibettaanse volk helpen?". Hij weet het ook niet, maar zegt dat ik dan even met de prime minister moet praten. Straks is er een theerceremonie voor het parlementsgebouwtje, en als het goed is komt de prime minister ook thee drinken, dan kan ik het hem misschien vragen? Al moet ik de hele dag wachten, die kans laat ik me dus echt niet voorbij gaan.
Ik ga lekker in de schaduw zitten op een soort molensteen vlak bij de ingang. Probeer wat roofvogels te fotograveren (havikken? arenden?). Ook even focussen, got him. Tientallen kopjes worden klaargezet. Kannen water worden aangesleept, en precies om 11 uur gaat een belletje. Ik blijf rustig zitten. Op een gegeven ogenblik wordt ik aangesproken door een verantwoordelijke voor de VS. Hij vraagt me van alles over Nederland, en ik krijg van iemand thee aangeboden. Zo gastvrij. Ik stel hem de vraag waar ik mee rondloop. Hij gaat daar uitgebreid op in, maar het komt hier op neer" "Door er met andere mensen over te praten over wat ik hier zie en hoor, kan ik volgens hem het beste helpen. Hij raadt me verder aan even langs het Ministerie van Information en langs de Library te lopen. Beide gebouwen heb ik gezien. In de Library is een museum ingericht. Ik kijk wat rond, en vraag aan degene die daar rondloopt of ze me iets er over kan vertellen. Dat is zo leerzaam en leuk. De detail laat ik nu maar even weg, maar ze vetelt over een mandala (dat je die van buiten naar binnen moet "lezen", en over een beeld van de godin van mededogen. Dat beeld is in 1959 meegenomen vanuit Llhasa. Als je de verhalen hoort, en de symboliek een beetje begrijpt wordt je daar stil van.
Ik loop weer wat verder naar boven richting Mc Leod. Kom in gesprek met een +- 60 jarige duitse vrouw die het Boedhisme bestudeert, en hier vele maanden per jaar probeert te zijn. Ze vraagt of we eem taxi delen naar boven. Een Amerikaan sluit zich ook bij ons aan. Halverwege krijgt de auto een lekke band. De amerikaan gaat helemaal over de zeik. De duitse vrouw besluit verder te gaan lopen. Ik besluit even te wachten. Binnen 2 minuten zit er een ander band om heen. We pikken de duitse vrouw gelijk weer op, en de amerikaan zoekt het maar even uit. Ik laat me naar een Tibettaanse tempel brengen. 2 monniken gingen zingen, dat was mooi. Ik ben ergens op de grond gaan zitten om daar naar te luisteren.
Amper aan buiten kwam ik een Tibettaans museum tegen. Ben naar binnen gegaan. Het is sterk gericht op de periode vanaf 1950. Het is erg duidelijk hoe erg er is geleden. Ik heb nog meer bewondering voor de Dalai Lama. Ik heb ook gekeken naar filmbeelden van mishandelingen van Tibettanen. Daar kan je nachtmerries van krijgen.
Daarna vond ik het weer even welletjes, heb een internetcafe opgezocht om weer wat verhalen op te schrijven. Ik maak mijn hoofd daar wat leger mee. Ik doe het dus eigenlijk voor me zelf.
Om 6 uur loop ik weer via het bos terug naar het hotel. Ik heb om 8 uur eten geregeld voor op de kamer. Samen met mijn chauffeur. Wel zo gezellig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
